Η έρευνα διενεργήθηκε μεταξύ 1998-2000 και πραγματεύεται τους τρόπους με τους οποίους οι τάσεις διεθνοποίησης των πανεπιστημίων και παγκοσμιοποίησης των εκπαιδευτικών συστημάτων σε βάθος μιας δεκαπενταετίας επηρρέασαν το ελληνικό σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης και τον ευρύτερο χώρο παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Η έρευνα αποσκοπεί στη γενική αποτύπωση των προσφερόμενων στην Ελλάδα εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Επιθυμεί να συμβάλλει στη διάγνωση των όρων υπό τους οποίους συντελείται η διεθνοποίηση της εκπαίδευσης και κατάρτισης στην Ελλάδα και στη διευκόλυνση της άρθρωσης και εφαρμογής μιας πολιτικής με μακροπρόθεσμη προοπτική. Επισημαίνει την ανεπάρκεια του υφιστάμενου ρυθμιστικού πλαισίου κα την ανάγκη ενεργότερης παρέμβασης της πολιτείας σε ορισμένους τομείς. Ορίζει τη διεθνοποίηση ως "άνοιγμα του εκπαιδευτικού συστήματος" προς τον έξω κόσμο και την παγκοσμιοποίηση ως "εισβολή" του εξωτερικού κόσμου στον εσωτερικό χώρο του εκπαιδευτικού συστήματος. Μελετά τις αλλαγές που λαμβάνουν χώρα στα πεδία της πανεπιστημιακής και της περιπανεπιστημιακής εκπαίδευσης και κατάρτισης και τις τάσεις που διαμορφώνονται. Αναλύει τέσσερις μορφές διεθνοποίησης (1) τη φοιτητική και σπουδαστική κινητικότητα από και προς την Ελλάδα, (2) την προσφορά προπαρασκευαστικών σπουδών που διευκολύνουν την κινητικότητα Ελλήνων φοιτητών προς το εξωτερικό, (3) την άμεση ή έμμεση εισαγωγή εκπαιδευτικών υπηρεσιών από το εξωτερικό και (4) την ανάπτυξη νέων μορφών εκπαιδευτικών υπηρεσιών που εμφανίστηκαν με την πρωτοβουλία ή/και την οικονομική ενίσχυση αλλοδαπών φορέων και ιδίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η έρευνα καταλήγει ότι: (1) η διαδικασία της διεθνοποίησης έχει λάβει μια πολυσχιδή και δυναμική μορφή, (2) η Ευρωπαϊκή Κοινότητα μετασχηματίζει το εκπαιδευτικό σκηνικό στα κράτη-μέλη της, ασκώντας μια πολιτική που ξεπερνά τα εθνικά συστήματα παιδείας, (3) η εθνική εκπαιδευτική πολιτική πρέπει να συνδιαμορφώνεται με γνώμονα το διεθνές κλίμα, τους τιθέμενους στόχους και τα δεδομένα, για να λειτουργήσει ικανοποιητικά και (4) η εθνική αυτονομία βαθμηδόν αποσταθεροποιείται και το εκπαιδευτικό σύστημα παγκοσμιοποιείται με τη διατύπωση συλλογικών στόχων και τη δημιουργία προτύπων που διαχέονται από τους διεθνείς οργανισμούς στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.